مقایسۀ تأثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پری لیپین 3 بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین در رت‌های نر دیابتی نوع 2

هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ  تأثیر 12 هفته تمرین تناوبی با شدت بالا و متوسط بر پری‌لیپین3 (PLIN3) بافت چربی احشایی و مقاومت به انسولین رت‌های نر دیابتی نوع 2 بود. در این مطالعه 24 سر رت نر دیابتی نوع 2 به‌صورت تصـادفی بـه سـه گـروه تمرین تناوبی با شدت متوسط (MIIT)، تمرین تناوبی شدت بالا (HIIT) و کنتـرل تقسـیم شـدند. تمرینات تناوبی (HIIT ، MIIT) به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا شد. پروتکل MIIT شامل اجرای 13 وهله فعالیت چهاردقیقه‌ای با شدت 70-65 درصد VO2max و پروتکل HIIT شامل اجرای 10 وهله فعالیت چهاردقیقه‌ای با شدت 90-85 درصد VO2max با دوره‌های استراحتی  فعال دودقیقه‌ای بود. از روش وسترن بلات برای اندازه‌گیری سطوح پروتئینی PLIN3 استفاده شد. از آزمون‌های ANOVA و آزمون توکی برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. نتایج تحلیل داده‌ها بیانگر کاهش معنا‌دار PLIN3 در گروه‌های HIIT وMIIT  نسبت بـه گـروه کنتـرل بـود (001/0=P)، با این‌ حال، تفاوت معنا‌داری بین گروه‌های تمرینی وجود نداشت (274/0=P). همچنین، هر دو پروتکل HIIT و MIIT به  کاهش معناداری در سطوح سرمی گلوکز منجر شدند (001/0=P)، درحالی‌که انسولین سرمی کاهش و تأثیر معنا‌داری بر مقاومت به انسولین نداشتند (05/0˃P).  همچنین، تفاوت معنا‌داری بین گروه‌های تمرینی در تغییرات انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین وجود نداشت (05/0˃P). یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که هر دو پروتکل HIIT و MIIT موجب کاهش چشمگیر PLIN3 چربی احشایی و بهبود متابولیسم گلوکز در رت‌های دیابتی نوع 2 می‌شوند. بنابراین، به‌نظر می‌رسد که تغییرات PLIN3 چربی احشایی مستقل از شدت فعالیت ورزشی است.